จากการรายงานผลการจัดอันดับขีดความสามารถในการแข่งขันของประเทศปี 2016 โดยสถาบัน IMD World Competitiveness Yearbook นั้น ในภาพรวม ปัจจัยด้านโครงสร้างพื้นฐาน (Infrastructure) ประเทศไทยได้อันดับที่ 49 จาก 61 ซึ่งลดลงมา 3 อันดับจากปีที่ผ่านมา โดยภายใต้ปัจจัยนี้ มีปัจจัยรอง 2 ปัจจัยที่มีอันดับดีขึ้นคือโครงสร้างพื้นฐานด้านเทคโนโลยี (Technological Infrastructure) ที่ขึ้นมา 2 อันดับ และสาธารณสุขและสิ่งแวดล้อม (Health and Environment) ที่ขึ้นมา 2 อันดับจาก 54 เป็น 52 นอกเหนือจาก 2 ปัจจัยนี้แล้ว สาธารณูปโภคพื้นฐาน (Basic Infrastructure) และการศึกษา (Education) มีอันดับที่ตกลงมาทั้งคู่ โดยสาธารณูปโภคพื้นฐานตกลงมา 5 อันดับจากอันดับที่ 30 มาอันดับที่ 35 และการศึกษาตกลงมา 4 อันดับจากอันดับที่ 48 มาอันดับที่ 52 ในปัจจุบัน สำหรับด้านโครงสร้างพื้นฐานด้านวิทยาศาสตร์ที่ประเทศไทยได้อันดับที่ 47 นั้นเป็นอันดับที่คงที่
1. สภาวะทางเศรษฐกิจ (Economic Performance)
นอกเหนือจากนี้ หากพิจารณาเชิงลึกเฉพาะด้านคมนาคมและการขนส่งแล้ว ซึ่งดูจากตัวชี้วัด 8 ตัวได้แก่
1. สภาวะทางเศรษฐกิจ (Economic Performance)
จะเห็นว่ามีอันดับตัวชี้วัดดีขึ้น 2 ตัวชี้วัด ลดลง 3 ตัวชี้วัด และคงที่อีก 3 ตัวชี้วัด โดยตัวชี้วัดที่มีอันดับที่ดีขึ้นมากที่สุดคือ ถนน (Roads) โดยมีอันดับที่ดีขึ้น 21 อันดับจากอันดับที่ 47 ในปี 2558 เป็นอันดับที่ 26 ในปีปัจจุบัน เนื่องจากในปีที่ผ่านมาทางสำนักนโยบายขนส่งและจราจร (สนข.) ได้มีการปรับปรุงข้อมูลความยาวของถนนต่อตารางกิโลเมตรของประเทศให้เป็นปัจจุบันและครบถ้วนมากขึ้น จากเดิมที่ไม่มีการเปลี่ยนแปลงข้อมูลมาเกือบ 10 ปี ในขณะที่ตัวชี้วัดที่มีอันดับที่ต่ำลงมากที่สุด 2 ตัวชี้วัดได้แก่ การคมนาคมทางน้ำ (Water transportation) ที่ตกลงมา 6 อันดับเป็นอันดับที่ 47 และการซ่อมบำรุงและการพัฒนา (Maintenance and development) ที่ตกลงมา 5 อันดับจากอันดับที่ 38 เป็น 43
1. สภาวะทางเศรษฐกิจ (Economic Performance)
หากพิจารณาเปรียบเทียบด้านคมนาคมและการขนส่งของประเทศไทยกับประเทศอื่นในอาเซียนแล้ว มี 2 ตัวชี้วัดได้แก่ด้านถนนและรางรถไฟ ที่ประเทศไทยได้อันดับที่ 2 จาก 5 ประเทศ โดยเป็นรองประเทศสิงคโปร์ โดยตัวชี้วัดอีก 6 ตัวชี้วัดนั้น ประเทศไทยได้อันดับที่ 3 เป็นรองสิงคโปร์และมาเลเซีย สำหรับการเปรียบเทียบตัวชี้วัดของปัจจัยรองด้านสาธารณูปโภค
1. สภาวะทางเศรษฐกิจ (Economic Performance)
จากสถานการณ์การระบาดของไวรัสโควิด-19 ทั่วโลก ที่ในระยะแรกเป็นเพียงประเด็นด้านสาธารณสุขเท่านั้น แต่ขณะนี้ได้ขยายวงกว้างและลุกลาม จนส่งผลกระทบมหาศาลต่อเศรษฐกิจ สังคม และการเมืองของทุกประเทศ ยิ่งไปกว่านั้น ยังส่งผลให้ทุกภาคส่วนต้องปรับตัวอย่างรวดเร็ว เพื่อรับมือวิกฤตครั้งนี้ในทุกระดับ ไม่ว่าจะเป็นระดับโลก (Global Perspective) ระดับองค์กร (Business Perspective) และการดำเนินชีวิตของผู้คนในสังคม (Individual Perspective) ตามวิถีใหม่ (New Normal)
คุณเคยสงสัยหรือไม่ว่า คำว่า Agility ที่เราได้ยินกันอยู่บ่อยครั้งในยุคปัจจุบันนี้ อันที่จริงแล้ว หมายถึงอะไร ความเข้าใจที่คุณมีต่อ Agility นั้น ถูกต้องหรือไม่ และคุณจะสามารถนำ Agility มาใช้ในองค์กรของคุณเพื่อบริหารจัดการความไม่แน่นอนที่เกิดขึ้นได้อย่างไร ศาสตราจารย์ Stéphane J. G. Girod ผู้เชี่ยวชาญด้านกลยุทธ์และนวัตกรรมองค์กร และศาสตราจารย์ Goutam Challagalla ผู้เชี่ยวชาญด้านกลยุทธ์และการตลาด จากสถาบัน IMD ประเทศสวิตเซอร์แลนด์ ได้ให้ความรู้ความเข้าใจเกี่ยวกับ Agility ผ่านบทความนี้ว่า เหตุใดคำว่า “Agility” ถึงไม่ได้เป็นเพียงวลียอดนิยมเท่านั้น แต่จัดเป็นส่วนประกอบสำคัญในกลยุทธ์ขององค์กร และคุณจะให้นิยามคำว่า “Agility” ในบริบทของธุรกิจได้อย่างไร
เป็นที่ทราบกันดีว่า ในอนาคต จำนวนประชากรทั่วโลกจะมีจำนวนเพิ่มมากขึ้น โดยมีการคาดการณ์ว่าในปี ค.ศ. 2500 อาจจะมีจำนวนประชากรบนโลกนี้ถึงกว่า 1.6 หมื่นล้านคน และยังมีแนวโน้มว่าอายุขัยโดยเฉลี่ยของประชากรจะเพิ่มสูงขึ้นอีกถึง 20 ปี สวนทางกับปริมาณทรัพยากรที่ลดลง ถือได้ว่าเป็นความท้าทายต่อมนุษยชาติและสิ่งแวดล้อมเป็นอย่างมาก โดยเฉพาะการระบาดของไวรัสโควิด 19 ที่เป็นดั่งนาฬิกาปลุกให้ทั้งตัวผู้บริโภค บริษัท รวมไปถึงองค์กรระหว่างประเทศต่าง ๆ ตื่นตัวในแง่ของการใช้ทรัพยากรที่มีอยู่อย่างจำกัดบนโลกนี้ให้มีประสิทธิภาพและคุ้มค่ามากที่สุด
ภาพรวมระดับโลกด้านความสามารถในการแข่งขันด้านดิจิทัล
สถานการณ์การแพร่ระบาดของโควิด 19 ได้ตอกย้ำให้เห็นว่า การปรับกระบวนการทำงานเข้าสู่ระบบดิจิทัล (Digitalization) ไม่ใช่ทางเลือกอีกต่อไป แต่เป็นความจำเป็นที่จะทำให้ประเทศมีความสามารถในการปรับตัวและเติบโตต่อไปได้ภายใต้ภูมิทัศน์ใหม่ของโลกที่เต็มไปด้วยความไม่แน่นอน